บันไดงู สู่มาเก๊า

ตอน : บันไดงู สู่มาเก๊า
ผู้นำทางอร่อย : หมูหย็อง (คำว่า หมูหย็อง เขียนแบบนี้จริงๆนะ ต้องมีเลขแปดอยู่ข้างบน วันนั้นฟังวิดยุเค้าบอกมา)
ผู้ชิมร่วม : หมูแผ่น

คิดอยู่นานว่าจะเริ่มตรงไหนดี เพราะว่าเรื่องอร่อยๆในมาเก๊ามันจุกมาถึงลิ้นปี่แล้ว มันอยากจะเขียนๆ
แต่ด้วยประสบการณ์ที่เหนื่อยหนักหนาในการหาข้อมูลร้อยแปดพันเก้าก่อนไปเที่ยวที่นี่ เลยพยามยามจะเขียนให้ได้ข้อมูลครบถ้วนที่สุด สรุปก็คือเข้ามาอ่านบล็อกที่นี่แล้ว จะได้ชิมมาเก๊าแบบอิ่มแปร้ ไปเลย

ก่อนอื่น หมูหย็องมีเกมส์บันไดงูให้เล่นด้วยนะ มีการตั้งคำถามขึ้นมาว่า คุณเป็นคนที่เหมาะจะไปเก๋าที่มาเก๊าในแบบหมูหย็องหรือไม่
ถ้าคุณมีคุณสมบัติเหล่านี้ นั่นแหละคุณน่าจะอ่านเรื่องมาเก๊านี้ต่อไป แต่ถ้าคุณขาดคุณสมบัติเหล่านี้ซัก 2-3 ข้อ สงสัยว่าคุณคง
ต้องหล่นตุ๊บจากบันไดงูบล็อกนี้ซะแล้ว



1. มีเงินในกระเป๋า ประมาณ 8000-10,000 บาท ( สำคัญสุดๆ ให้อยู่ข้อแรกเลย อิอิ )
2. สนใจเก็บสิ่งรอบตัวในการท่องเที่ยว ด้วยกล้องถ่ายภาพ แบบว่าเจออะไรก็ถ่ายๆๆๆ จนชาวบ้านแถวนั้นมองแปลกๆ
3. เที่ยวด้วยรถเมล์ ล้วนๆ แท๊กซี่ที่นั่นไม่ได้แอ้มชั้นหรอก เชอะ
4. ถนนเส้นไหนรถเมล์เข้าไม่ถึง ต้องเดินเที่ยวได้ เดินให้เส้นเลือดกระตุก ตุ๊บๆๆๆ
5. อย่ากลัวที่จะลองชิมอาหารที่หน้าตาแปลกๆ
6. ไม่เน้นช็อปปิ้ง แต่เน้นสัมผัสวิถีชีวิต
7. พูดโปรตุกีส และจีนไม่ได้เลย แต่กล้าที่จะสปีคอิงลิชถามทางคนแถวๆนั้นแบบงูๆปลาๆ (อันนี้เป็นความสามารถส่วนบุคคลนะ ใครพูดจีนได้จะเริ่ดมากทีเดียว ปล.จีนกวางตุ้ง)
8. นั่งเครื่องบิน low cost สีแดงๆได้แบบไม่อึดอัด ในระยะเวลา 2ชั่วโมงครึ่ง (แป๊บเดียวมากๆ ยังไม่ทันจะงีบ ..ถึงแระ)

เป็นไงบ้างเอ่ย ปีนบันไดงูสำเร็จกันบ้างมั้ย ถ้าเผอิญว่า 4-5 ข้อในนั้นทำให้คุณคลับคล้ายคลับคลาเสมือนว่ามันเป็นสไตล์ที่คุณก็ปรารถนา หมูหย็องเกรงว่าหัวใจในการเดินทางของเราคงจะเหมือนกันเข้าซะแล้วกระมัง จุ๊บๆ
เจอกันครั้งหน้า จะเอาโปรแกรมลุยมาเก๊ามาโชว์ รวมถึงการเตรียมตัวเดินทาง ก่อนไปซิ่งต่างแดนให้ฟังนะจ๊ะ

ปล.ใครก็ตามที่ใช้ firefox หรืออื่นๆ ที่มิใช่ ie ซังกะบ๊วย ให้ลองใช้เมาส์น้อยๆในมือคุณ ชี้ที่รูป จะมีคำอธิบายโผล่ออกมาด้วยนะ ไม่เชื่อลองดูดิ :)

ใครอ่านมาถึงบรรทัดนี้ ตามธรรมเนียมของที่นี่ ช่วยเขียนเมนท์ให้นิดส์นึง ดีไม่ดียังไง จะได้นำไปปรับปรุง หรืออยากจะให้มีส่วนไหนเพิ่มเติม ถ้าพอจะเขียนได้ก็จะมั่วๆมาลงให้นะเครอะ ใครขี้เกียจเขียน ก็แค่ส่งหน้าอมยิ้มมาก็พอละ จะได้มีกำลังใจเขียนต่อไปนะค้าบบ! แต๊งกิ้วล่วงหน้าจ้า

มาเก๊า มองลอดแว่น

ตอน : มาเก๊า มองลอดแว่น
ผู้นำทางอร่อย : หมูหย็อง
ผู้ชิมร่วม : หมูแผ่น

เอาล่ะ เพื่อให้ผู้อ่านและผู้หาข้อมูลทั้งหลายไม่ต้องพลิกแพลงตะแคงอ่าน หมูหย็องซึ่งจะใช้แทนตัวข้าพเจ้าเองนับแต่บัดนี้เป็นต้นไป ขอเกริ่นมาเก๊า แบบโป๊ะเชะ ตรงๆ ดื้อๆ ให้ท่านผู้อ่านทั้งหลายได้รู้จักแบบไม่อ้อมค้อมเลยละกันนะ
เชื่อว่าใครหลายๆคนที่มีความคิดแว๊บนึงคะนึงถึงมาเก๊า ไอ้ภาพแว๊บนั้นคงหนีไม่พ้นคาสิโนและแสงไฟที่สว่างไสวทั้งค่ำคืน แต่เดี๋ยวก่อน อร่อยของหมูหย็องที่มาเก๊าคราวนี้ มีแสงสีวับๆแวมๆแน่นอนแต่ปราศจากการพนันโดยสิ้นเชิงนะจ๊ะ

มาเก๊าที่ได้สัมผัสในระยะเวลาเพียงแค่ 3วัน 2คืน อาจจะดูน้อยนิด แต่หมูหย็องพอจะกลั่นออกมาเป็นคำพูดได้ดังนี้
1. มาเก๊า ใช้ภาษีจากคาสิโนเป็นตัวพัฒนาประเทศ แต่ข้างในมาเก๊าที่ถูกล้อมรอบด้วยเงินเหล่านั้น มีอะไรมากมายให้สัมผัสมากกว่าบ่อนพนันทั้งหลาย
2. คนมาเก๊าที่พบเจอ ส่วนมากก็คือชาวจีนที่พูดภาษาจีนกวางตุ้ง ได้ว่องไวปานสายฟ้า แต่ถึงกระนั้น 80 % ในเหล่าชาวจีนที่พบเจอระหว่างทางก็พร้อมที่จะช่วยเหลือนักท่องเที่ยวอย่างเรา ถึงแม้พวกเขาเหล่านั้นจะพูดอังกฤษ ไม่ได้แม่สักคำเดียวก็ตาม
3. สถาปัตยกรรมที่เป็นแรงชักจูงให้หมูหย็องไปเที่ยวถ่ายภาพที่นี่ ในครั้งแรกนั้นคือแหล่งท่องเที่ยวที่เป็นมรดกโลก(โดยยูเนสโก)ซึ่งออกสไตล์โคโรเนียล ตามแบบฉบับของชาวโปรตุกีส แต่เมื่อได้ไปสัมผัสมาเก๊าจริงๆ หมูหย็องกลับประทับใจในความเป็นชาวเลแบบจีนของที่นี่แทน อากาศดี เงียบสงบ โอบกอดโดยทะเลและลมหนาว
4. อาหารที่มาเก๊า ไม่เหมาะกับคนที่ทานอาหารรสจัดอย่างหมูหย็อง แต่บางจานเช่นบะหมี่ หรือข้าวหน้าเป็ดแม้รสไม่จัดแต่รสชาดอร่อยเหาะมาก และถ้าถามว่าหม่ำอะไรแล้วติดใจที่สุด คงตอบไม่ได้จริงๆ เพราะเป็นขนมแบนๆอย่างนึงที่ไม่รู้จักชื่อ (ซื้อมาได้ก็บุญแล้ว เพราะคุยกับคนขายไม่รู้เรื่อง)
5. ทาร์ตไข่ ที่ร้าน Lord Stow แจ่มเกินคำบรรยาย ใครนึกไม่ออกให้ลองไปกินทาร์ตไข่ร้านKanom เจ้าดังในสยามดูก่อน กินเสร็จให้คูณความอร่อยเข้าไปอีก 5 เท่า
6. การเดินทางจากเมืองไทย แค่คลิกไปที่ www.airasia.com จองตั๋วง่าย สบายบรื๋อ
7. การเดินทางไปไหนมาไหนในมาเก๊า แค่ดูป้ายรถเมล์ให้ถี่ถ้วน จากนั้นจะง่ายมาก รถเมล์บ้านเค้ามาตรงเวลาและมาถี่ๆ
ดังนั้นไม่ต้องกลัวว่าจะ miss the bus นะจ๊ะ และขอ ปล. ไว้หน่อยว่า เรื่องหลงทางในต่างแดนน่ะ เป็นเรื่องธรรมชาดดดดดดด คริๆ
8. ออกตัวหน่อยว่าทำไมหมูหย็องไม่ข้ามไปเที่ยวฮ่องกง นั่นเป็นเพราะว่าหมูหย็องไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่ปรารถนาจะช็อปปิ้ง และหมูหย็องไม่ได้ปลื้มดิสนีแลนด์ซักแอะ

ตอนหน้าเป็นตอนฝ่าด่านบันไดงู ก่อนข้ามไปมาเก๊าล่ะเน้อ
ใครอ่านมาถึงบรรทัดนี้ ตามธรรมเนียมของที่นี่ ช่วยเขียนเมนท์ให้นิดส์นึง ดีไม่ดียังไง จะได้นำไปปรับปรุง หรืออยากจะให้มีส่วนไหนเพิ่มเติม ถ้าพอจะเขียนได้ก็จะมั่วๆมาลงให้นะเครอะ ใครขี้เกียจเขียน ก็แค่ส่งหน้าอมยิ้มมาก็พอละ จะได้มีกำลังใจเขียนต่อไปนะค้าบบ! แต๊งกิ้วล่วงหน้าคับผม